Los Glaciares
Los Glaciares to kraina magicznych szczytów. To tutaj znajdują się kultowe ściany Fitz Roy oraz Cerro Torres.
Park Narodowy Los Glaciares położony jest w południowej Argentynie tuż przy granicy z Chile. to wspaniały kalejdoskop szczytów, lasów, strumieni i jezior, którego zachodnią, górzystą partię pokrywa lód, zaś wschodnią suchy step.
Nazwa pochodzi od lodowców (glaciares), które rozpoczynają się na największym kontynentalnym polu lodowym świata poza Antarktydą. Poler lodowe tworzy tutaj 47 wielkich lodowców, zaś poza nim znajdziemy dodatkowo 200 pomniejszych. Są one w miarę łatwo dostępne, bo występują już na wysokościach 1.500m npm, a więc niżej niż w innych regionach globu. Tutejsza flora to lenga i nire o małych koronkowych liściach oraz różnorodne jadalne jagody.
W Parku dominują szczyty wypiętrzone w dość niezwykły sposób: Fitz Roy (3.405m npm) oraz niezwykła Cerro Torre (3.102m npm).
Fitz Roy zwana była dawniej przez Indian Tehuelches „El Chalten” czyli „Dymiąca Góra” – myśleli oni, że szczyt ten jest wulkanem.
Cerro Torre czyli „Złodziejka palców” z filmu „Krzyk kamienia” Herzoga. Do niedawna szczyt ten był uważany za najtrudniejszy do zdobycia szczyt świata. Ma nie tylko pionowo ciosane ściany sięgające 3.100m, ale sam szczyt jest przyozdobiony zlodowaciałym, porowatym śniegiem – czapą o grubości 40m, która w każdej chwili grozi zawaleniem. Te ostatnie metry to niejednokrotnie śmiertelna pułapka i tylko niewielu szczęśliwcom, drapiącym się na tę górę, udało się ją pokonać.
Podbój szczytu Cerro Torre to swoista epopeja. W 1959r. Cesare Maestri, Cesarino Fava i Toni Egger zaatakowali szczyt, ale wyprawa ta miała tragiczny finał. Toni zginął zmieciony lawiną podczas zejścia, wraz z nim przepadła fotograficzna dokumentacja. Maestri nie potrafił udowodnić, że zdobyli Cerro Torre. Niestety późniejsze wyprawy kwestionowały jego relację. Uznano jedynie, że Maestri, Fava i Egger spenetrowali niżej położone ściany. Sfrustrowany Maestri, jedenaście lat później zorganizował kolejną wyprawę. Nie licząc się z kosztami wpierw opracowano szereg nowych wynalazków: podwójne buty z plastiku (obecnie powszechnie używane), odpowiednio ocieplane kombinezony itp. Przewidywano bowiem, że będą całymi tygodniami przebywać w ścianie wystawieni na działanie huraganów. W rezultacie Maestri wyznaczył nową, efektowną drogę południowo-wschodnią ścianą (bez wejścia na śnieżną czapę), wiercąc przy pomocy gazowego kompresora otwory na nity. Ten kompresor to maszyna ważąca kilkadziesiąt kilogramów, którą nieustępliwy Maestri wtargał na szczyt. Droga ta jest obecnie zwana „Compressor Route”. Maestri nie pokonał śnieżnej czapy, ponieważ uważał, że nie stanowi ona szczytu. Ale popełnił błąd. Bowiem kolejni wspinacze Daniele Chiappa, Mario Conti, Casimiro Ferrari i Pino Negri w 1974r. uznani zostali jako pierwsi zdobywcy całego Cerro Torre. Zgorzkniały Maestri nie potrafił przekonać świata wspinaczy i do końca życia walczył o uznanie.
Legendarne jest przejście drogą Compressor Route to obecnie trasa, którą odbywa się 95% wejść na szczyt (w tym wszystkie polskie przejścia). Pierwsze zimowe przejście drogi, które jest zarazem jedynym wejściem o tej porze roku, miało miejsce w lipcu 1985r. Dokonał tego włoski zespół w składzie: Paolo Caruso, Maurizio Giarolli, Andrea Sarchi i Ermanno Salvaterra. Pierwsze kobiece wejście po dramatycznych przygodach miało miejsce dopiero w 2005r.
Punktem dojazdowym do Parku Narodowego Los Glaciares jest miejscowość El Chalten, położona ok 3.000 km od Buenos Aires. El Chalten zaskakuje surową zabudową pionierskich domków rozciągniętych wzdłuż Rio de las Vueltas. Mieścinę, najmłodszą w Argentynie powołano do życia w 1985r. celem podkreślenia prawa tubylców do regionu Lago del Desierto. Granice w Patagonii wciąż jeszcze nie były uregulowane. Spór terytorialny z Chile polubownie zakończono w 1994r. Obecnie to mekka turystyczna regionu i siedziba argentyńskiej administracji.
