Słowiński Park Narodowy

 Słowiński Park Narodowy to jeden z najpiękniejszych miejsc w Polsce. Słynie oczywiście z ruchomych wydm.

Park jest położony jest na wybrzeżu Morza Bałtyckiego, pomiędzy Łebą a Rowami. Jako obszar chroniony został utworzony w 1967r. W 1977 roku został włączony przez UNESCO (w ramach programu „Człowiek i biosfera”) do sieci Światowych Rezerwatów Biosfery, a w 1995 r. wpisany na listę terenów chronionych konwencją ramsarską o obszarach wodno-błotnych o międzynarodowym znaczeniu przyrodniczym.

Około sześć tysięcy lat temu na miejscu Parku rozciągała się zatoka bałtycka o brzegach zbudowanych z wzgórz morenowych – pozostałość po lodowcu skandynawskim, który wytopił się całkowicie 10 000 lat temu. Na skutek działania fal Bałtyku, wiatru, prądów morskich oraz nanoszonego piasku powstał cienki piaszczysty półwysep izolujący zatokę od morza. Półwysep stopniowo narastał oddzielając zatokę od morza. Obecnie ma 35 km długości i 1-15 km szerokości. Powstałe płytkie jeziora (Łebsko, Gardno, Jezioro Smołdzińskie, Jezioro Dołgie Wielkie i Dołgie Małe) na skutek stałego dopływu wody i materii organicznej z rzek zostały wysłodzone, zamuliły się i zaczęły stopniowo zarastają. Nastąpił podział zbiornika na kilka mniejszych. Tak powstały płytkie, muliste, otoczone trzcinami i oczeretem przymorskie jeziora. Proces nanoszenia piachu przez morze, choć na dużo mniejszą skalę trwa nadal. Wyrzucany na plażę piasek, osuszany przez słońce i wiatr, wywiewany jest w stronę lądu. Buduje tu rozległe ruchome wydmy.

Przez teren parku przepływa 7 rzek, z których największe to Łeba wpadająca do jeziora Łebsko i Łupawa uchodząca do jeziora Gardno. Na obszarze Parku utworzono 12 rezerwatów ścisłych i 3 częściowe.

Symbolem Parku jest mewa.