w górach jest wszystko co kocham …

Dlaczego kocham góry? Odpowiedzi na tak zadane pytania są różne. Oto co mówią najwięksi himalaiści, wspinacze, artyści i filozofowie …

„Kto nie dąży do rzeczy niemożliwych, nigdy ich nie osiągnie” Heraklit

„Jestem świadomy, że w górach można stracić życie, ale przecież nie chodzi o to, jak długo życie trwa formalnie, lecz o to jak się z niego korzysta” Alexander Huber

„Człowiek żyje tak długo, jak długo ma marzenia” Alexander Huber

„Nie można zrealizować własnych marzeń wedle dyktatu innych. Przygoda czy poszukiwanie nowego rodzą się w głębi naszej  duszy, są wytworem naszej osobistej wolności i tej cząstki nas samych, która nie podlega regułom zdrowego rozsądku” Simone Moro

„Nie ma końca. Nie ma początku. Jest tylko nieskończona pasja życia.” Federic Fellini

„Pomiędzy bohaterstwem a łajdactwem w górach jest mały kroczek, który trzeba wykonać w tę albo w tę stronę”  Andrzej Wilczkowski (alpinista i pisarz)

„Alpinizm to niepokój wewnętrzny ludzi, uciekających od niepokoju świata.” M. Pawlikowski.

Oswald Oelz, alpinista i badacz choroby wysokościowej, słysząc częste wśród wspinaczy porównanie wspinaczki do jazdy samochodem, ripostuje: ”To oczywisty nonsens. Poważnie uprawiany alpinizm jest znacznie niebezpieczniejszy”

„W pewnych sytuacjach ryzyko jest nieuniknione. Jednak to człowiek decyduje, czy akceptuje taki stan rzeczy i idzie dalej, czy nie do końca usatysfakcjonowany wycofuje się w odpowiednim momencie – byle nie za późno. Takie zdarzenie to zapewne chleb powszedni himalaistów. Myślę, że wielką wartością jest doświadczenie i umiejętne radzenie sobie z tego typu problemami.” Wojtek Kozub

„W Góry! W Góry, miły bracie! Tam swoboda czeka na Cię” Wincenty Pol

„Cokolwiek zamierzasz zrobić, o czymkolwiek marzysz, zacznij działać. Śmiałość zawiera w sobie geniusz, siłę i magię” Goethe

„ Ne ma znaczenia, kiedy i jak umrzemy. Ważne, żeby choć przez chwilę żyć pełnią życia.”Jerri Nielsen (chorując na raka spędziła wiele miesięcy w stacji badawczej na Antarktydzie)

„Kiedy spyta się himalaistę, co jest dla niego najważniejsze, usłyszy się, że rodzina, dom i dzieci. Ale kiedy zada mu się drugie pytanie” Co teraz robisz?, odpowie, że właśnie jedzie w góry” Kostek Miodowicz (jego siostra w 1986r. zginęła na K2)

„Tyle wiemy o sobie, na ile nas sprawdzono” Wiesława Szymborska

„Samotność alpinisty rośnie proporcjonalnie do wysokości i trudów marszu. W bazie możesz liczyć na wszystkich, (…), ale na grani jesteś już zupełnie sam” Rozmowy o Evereście, L. Cichy, K. Wielicki, J.Żakowski, Warszawa 1982r.

„Podejmowane ryzyko jest czymś całkowicie normalnym we wspinaczce. Kto nie zdaje sobie z tego sprawy, niech trzyma się jak najdalej od wspinaczki. Śmierć w górach czy ewentualne kalectwo jest wliczone w ryzyko uprawiania alpinizmu.” Marian Bała

I na koniec rarytasek – mój ulubiony fragment książki Artura Hajzera „Atak rozpaczy”:

„…. bałem się czekającej nas wspinaczki. Bałem się, jak nigdy dotąd na tej wyprawie. Działo się tak za sprawą przedziwnego zjawiska, jakim jest tak zwana kumulacja strachu.

Wszystko, co przeżyłem w ciągu ostatnich tygodni, zostało zarejestrowane w moim umyśle. Niebezpieczne chwile na lawiniastym stoku, lawina urywająca się spod nóg na grani, kruche mosty śnieżne, obawy o to, czy idziemy właściwą drogą, strach przed tym, czy zdążymy przed nocą znaleźć dobre miejsce na biwak. Wszystkim tym wydarzeniom towarzyszyły sekundy niepokoju. Osobisty komputer – mózg, wprowadził je do mojej stałej pamięci. Wszystkie te informacje są swego rodzaju cegiełkami strachu. W końcowej fazie wyprawy jest ich z reguły tak dużo, że to, co alpiniści mają wtedy w świadomości, nazwać można jednym, wielkim, monstrualnym STRACHEM. Uczucie to niejednokrotnie kazało wspinaczom wycofać się z akcji nawet spod samego wierzchołka. O kimś takim mówi się wtedy, że siadła mu psycha. Tak, termin ten określa pojemność naszego emocjonalnego komputera.

Na początku ekspedycji jesteśmy z reguły wypełnieni informacjami, które wprowadza do pamięci nasza ambicja. Są to radosne obrazy sukcesu i powodzenia, które są najbardziej kolorowe wtedy, gdy przed wyjazdem siedzimy jeszcze w wygodnym fotelu i rozmawiamy o ścianie, górze, wierzchołku, odległych o 8000 kilometrów. Kolory zaczynają szarzeć, gdy wsiadamy do samolotu, kiedy wiadomo już, że klamka zapadła i ze wspinaczkowym problemem trzeba się będzie zmierzyć naprawdę. Od tej pory zaczyna się nieubłagany proces: informacje ambicjonalne wypierane są przez cegiełki strachu. Dlatego też naturalną skłonnością jest ładowanie się obrazami sukcesu i waleczności jeszcze przed wyjazdem tak, aby nasz komputer przeciążony był żądzą zwycięstwa. Taki proces alpiniści nazywają buzowaniem. Polega on na totalnym, bezpardonowym odgrażaniu się (Ja tej górze pokażę!), przechwalaniu się, wypisywaniu bohaterskich tekstów w przeróżnych artykułach i w książkach. Buzowaniu dobrze służy też systemetyczny trening lekkoatletyczny i siłowy. Utwierdza on w przekonaniu, że jest się świetnie przygotowanym i góra tym bardziej nie będzie miała żadnych szans. Jednak sama kondycja nie na wiele się zdaje, szczególnie wtedy, gdy pojemność (czyli odporność) emocjonalna komputera osobistego jest ograniczona.

Proces kumulacji strachu jest rozciągnięty w czasie. W najgorszej kondycji psychicznej jesteśmy z reguły pod koniec wyprawy. Jeżeli wtedy, przestraszeni, wycofujemy się i wracamy w doliny bez sukcesu, cząstki strachu są automatycznie kasowane, wyrzucane, za to doskonale regenerują się dane ambicji. Dochodzimy wówczas do wniosku, że decyzja o zakończeniu wyprawy była przedwczesna i długo jej żałujemy.

O tym, że cegiełki strachu zdołały się już uformować w solidny mur, informuje nas specyficzny, nieprzyjemny, ledwo wyczuwalny ból brzucha. W pozbyciu się tego niemiłego uczucia może nam pomóc gwałtowne załamanie pogody, które zmusza nas na jakiś czas do zaprzestania akcji. Jeżeli to nie nastąpi, ratować możemy się symulowaniem jakiejś choroby. Jest to sposób nieelegancki, za to bardzo popularny. Symulanctwo jest plagą nie tylko na wyprawach polskich. Zmusza ono do zabierania na wyprawę dużej ilości lekarstw i lekarza…

…Kiedy wygrzebałem się ze śpiwora, uświadomiłem sobie, że ból brzucha zdążył się już do mnie na dobre przyczepić. Był na tyle silny, że zmusił mnie nawet do przyspieszenia czynności związanych z opuszczeniem namiotu. Rozsunąłem zamek. Szans na to, że pogoda będzie do chrzanu, nie było prawie żadnych,a  przynajmniej nic dzień wcześniej tego nie zapowiadało.

Jakże byłem mile zaskoczony, kiedy wyjrzałem na zewnątrz. Niebo zakrywały ciężkie chmury, grożące w każdej chwili burzą śnieżną. Odetchnąłem z ulgą. Nie musiałem symulować. Szybko udało mi się przekonać Jurka, że to nie jest najszczęśliwszy dzień na rozpoczynanie ataku. Kukuczka ustąpił. Mój ból brzucha także, jakby ręką odjął”