Najcenniejszym pod względem przyrodniczym fragmentem leśnym jest obszar uroczyska Maruszka (ok. 500 ha), położonego między Pławnem a Ludwikowem. Rośnie tu las sosnowo-dębowy z domieszką grabów, buków, brzóz, olszy, jesionów, klonów, lip i wiązów, w wieku 110-150 lat. Drzewostany te mało zdeformowane w przeszłości, mają charakter zbliżony do naturalnego. Inny wielogatunkowy drzewostan, o charakterze podobnym do naturalnego, chroni rezerwat „Las Mieszany” w Nadleśnictwie Łopuchówko. Niedaleko niego znajduje się rezerwat „Klasztorne Modrzewie”, obejmujący najstarszy i najokazalszy w Wielkopolsce las modrzewiowy z udziałem innych gatunków drzew. Pozostałe rezerwaty na terenie Puszczy Zielonka to rezerwaty florystyczne: „Jezioro Czarne”, „Jezioro Pławno” i „Żywiec Dziewięciolistny”.

Przez teren Puszczy prowadzi wiele szlaków pieszych i rowerowych. My wynajdujemy sobie taką trasę, która stanowi pętlę – punkt startu i mety mamy na ładnie zagospodarowanym parkingu w Zielonce. Jest tu pokaźnych rozmiarów wiata piknikowa. Są drewniane stoły i ławki, a w pobliżu nawet plac zabaw dla dzieci.

Po wyjściu z auta od razu atakują nas natrętne małe muszki. Upał jest nie do zniesienia – i jak sądzimy po zachowaniu owadów – uderza do głowy nie tylko nam. Szybko ruszamy na szlak wychodząc z założenia, że gdy będziemy w ruchu to muszki nie zdołają nas pokąsać.

W pobliżu Arboretum Leśnego i ośrodka badawczego UAM odnajdujemy nasz niebieski szlak turystyczny. Dziś odpuszczamy sobie zwiedzanie Arboretum – byliśmy tu rok temu (poniżej kilka zdjęć z Arboretum Leśnego z 2015r.), a dziś nie mamy już czasu na dodatkowe atrakcje. Zresztą samo arboretum nie zrobiło na nas wtedy jakiegoś szczególnego wrażenia.

Niebieski szlak prowadzi nas koło pięknego domu z dużym ogrodem. Idziemy szeroką drogą. Nasze dzieciaki tatusiowie niosą w nosidełkach, jednak droga, która podążamy bez problemu byłaby przejezdna dla wózków dziecięcych. Wchodzimy w piękny las. Podziwiamy soczystą zieleń liści. Przyroda aż bucha dookoła nas. W ten sposób przechodzimy pierwsze 2,9 kilometra.

Idąc nieśpiesznym tempem już po ok pół godziny dochodzimy do wsi Głęboczek. Wieś to niewielka – zaledwie kilka domu. Jest też jednak plac zabaw dla dzieci, plansza z mapą Puszczy Zielonki i wielki głaz z napisem „Głęboczek w 1458r. uzyskał prawa miejskie. Na wyprawę malborską przeciw zakonowi krzyżackiemu wystawił jednego pieszego woja”. A to historia…

Wyjmujemy ciacha z plecaczka i po krótkiej kontemplacji nad mapą okolicy ruszamy dalej. Bez problemu odnajdujemy szlak zielony odchodzący w lewo od głównej drogi w Głęboczku.

Jest gorąco. Z przyjemnością wchodzimy ponownie w las. Jesteśmy świadomi, że w tym roku jest plaga kleszczy – więc nie zapuszczamy się nigdzie w zarośla. Podążamy cały czas szeroką gruntowną drogą. Nasze dzieciaki w nosidełkach uśmiechają się do siebie. Jest dobrze.

Trzeba przyznać, że las Puszczy Zielonki jest naprawdę urokliwy. Otaczają nas piękne stare drzewa. I bardzo zielone o tej porze roku.

Zielonym szlakiem pokonujemy ok 4 kilometrów i dochodzimy do Jeziora Miejskiego. Wygodna drogą nieco na około schodzimy nad brzeg jeziora. Chcieliśmy zrobić tutaj sobie mały popas. W końcu niesiemy w plecaku pyszny placek drożdżowy… Niestety nie ma tu żadnej infrastruktury: żadnych stołów czy choćby jednej ławki. Na stojąco karmimy nasze maluchy, a z plackiem nadal w plecaku ruszamy dalej. Nie chce nam się iść naokoło z powrotem do szlaku czerwonego. Korzystamy z bardzo stromego skrótu: gliniastym stokiem wspinamy się na górę uważając na mocno wystające konary drzew.

Będąc na górze bez trudu odnajdujemy szlak czerwony, którym po pokonaniu kolejnych 3,7 kilometra dochodzimy do naszego samochodu w Zielonce. Dopiero tutaj, tuż przed odjazdem do domu raczymy się naszymi zapasami żywnościowymi: plackiem drożdżowym, owocami i herbatą z termosu.